Auschwitz – Birkenau 1940 -1945
Een kamer vol koffers met namen van mensen. Mensen die in sommige
gevallen zelfs betaald hadden voor de
reis. Wat hun wachten was marteling, de dood.
Het raakt ons. De tranen lopen
over de wangen. Ongelooflijk wat mensen andere mensen aan kunnen doen. Een mensen leven betekende niets.
Wat hebben we ervan geleerd…??? Er vliegt geen vogel over Birkenau.. Het is stil.. Doodstil….
22.00 uitleg over onze missie. Een half uur pools. En drie woorden Engels
plus een kaart.
Succes.22.45 Onze militaire voertuigen staan klaar. 25 koppels, 50 mensen die deze Bieg prison break gaan ondergaan..
Het is net een schoolreisje.. Allemaal achterin de wagen, en die gekke Hollanders maar zingen..!!
“Eén potje met vet…”
Maar dan militaire met bivakmutsen… Granaten, mitrailleur geratel.. geweren worden op ons gericht..
Een hoop pools geschreeuw.. We moeten op onze buik in de vrachtwagen liggen één voor één worden we eruit gesleept.
Ik wordt zo hardhandig uit de wagen getrokken dat mijn knie beschermers
op mijn schenen belanden, en mijn bandana van mijn hoofd vliegt..
Een zwarte zak over mijn hoofd en mijn handen worden op mijn rug
gebonden met tyrap..We moeten gaan staan.. Om onze armen krijgen we rechts een stuk dun touw gebonden, op zo een manier dat als we moeten gaan lopen het touw langs onze arm schuurt..
Een hoop gegil. Militairen schreeuwen dat we door moeten lopen mensen die schreeuwen dat het touw snijd of dat de tyrap te strak zit.. Zo lopen we ongeveer 6 kilometer door het bos..
Ik geef af en toe ook een schreeuw.. Wennen aan het ademen met een zak over je hoofd, de tyrap die vervelend is, het touw wat ik voel snijden in mijn arm. Maar met iedere schreeuw die ik geef voel ik me strijdbaarder worden. Kom maar op..!!
We moeten op onze knieën in een rij achter elkaar..
Ik moet echt heel nodig plassen.. Ik heb het al staand geprobeerd maar dat lukte niet..
Ik heb pijn in mijn buik van het ophouden..
Dus kom op Dais.. ontspan.. waterval.. Oooohhh..
Ik zit met mijn billen op de knie van een Poolse vrouw.. Ach ze weet toch niet wie ik ben..
Het touw van onze armen gaat los. Sommige mensen worden verplaatst.
We worden geplaagd met zand.. Ik word er een beetje baldadig van..
Dus als ik recht op moet zitten op mijn knieën, zak ik weer in elkaar op mijn billen..
Twee keer zetten ze me recht op.. De derde keer word ik een halve meter door het zand getrokken..
En nu omhoog zitten.. Weer zak ik op mijn billen..
Ik krijg een ruk onder mijn arm.. Mee komen.. Schreeuwt hij in het
pools. Met mijn handen op mijn rug
loop ik voorover gebogen met hem mee.. Hij heeft zijn arm onder mijn getyrapte
handen gestoken. Ik worstel een beetje met hem door te proberen mijn armen te
strekken om ze wat rechter op te lopen.. Even laat hij me.. Maar als hij het zat is
trekt hij de zak over mijn hoofd strak..
Ik krijg minder lucht en mijn lichaam verslapt..
Ik kom bij een muur bij een andere bunker, ik moet op mijn knieën.. Ik spreek geen pools en gooi mijn benen naar voren en ga meteen op mijn kont zitten..
Ik hou me van de domme en reageer niet op hun prikken in mijn zij.. Ze laten me..
Opstaan..!! ik moet met mijn voeten in een bak met water, in een hoek van een kamer. Ze gooien water over mij heen. Ach eigenlijk best lekker verfrissend, aangezien het overdag 37 graden buiten was en het ook ’s nachts nog behoorlijk warm is.
Ik hoor hier en daar een gil van een vrouwen.. Ik hoor een man gorgelen en proesten..
Zou dit echt zijn..???
Ik wordt naar een andere kamer gebracht.
Een man schreeuw in het Engels.. Wat doe je hier..?“Ik was aan het wandelen.” Antwoord ik.
“Dan gaan we nu zwemmen.” Verteld hij.
Met één zwaai en een harde doffe klap lig ik met mijn rug op een smal
bankje.. Mijn handen op mijn rug en de zwarte zak nog over mijn hoofd..
Eén man komt op mijn heupen zitten, aan het gewicht voel ik dat het een grote,
zware man is.Een andere man pakt mijn schouders..
Het doek op mijn hoofd word strak getrokken.. Een natte lap word over
mijn mond gelegd en dan water, ik probeer rustig te blijven door mijn mond, dan
door mijn neus te ademen..
Ik blijf blijkbaar te rustig.. Mijn neus word dichtgeknepen en weer komt er water in mijn mond..
Paniek..!!! Mijn buik spant zich aan ik kom omhoog ik draai en kom met een klap op de betonnen vloer. Lucht, adem..
Mijn hartslag vliegt omhoog ik hou mijn hoofd en buik op de grond snakkend naar adem..
De grote man draait mij om.. “Wat kom je hier doen..” “ Wandelen” roep ik..!!
“Ik kan dit de hele nacht vol houden” verteld hij. Heel de nacht..?? Lichte paniek komt in mij op.
Ik word weer tegen de grond gedrukt.. Water … Ik stik.. geen lucht.. Ik vecht mij
los en weet me weer op mijn buik te draaien..
“Wat doe je hier.. ?? “Ik weet niet wat jullie zoeken. ”Schreeuw ik.." Nu echt wel in paniek.
Nu houden drie mannen mij vast.. Weer water.. Ik schop of mijn leven ervan
afhangt.. FUCK..!! Mijn leven hangt hier van af.. Ik vecht,
schop, worstel. Ik hoor mijzelf weer
schreeuwen terwijl ik me los vecht.. PLEASE, smeek ik.. Ik weet niet wat jullie zoeken. Ik draai
mijn lichaam in de foetus houding. PLEASE STOP…!!
Ze draaien mij op mijn buik. Ze trekken mijn broek iets van mijn
kont. En ik krijg er een emmer water overheen. Blijkbaar scheet letterlijk in mijn broek van angst.
Ze brengen me naar een andere kamer.
Ik probeer op adem te komen, mijn lichaam begint te rillen.. Het lukt
mij niet om rustig te worden.Zou ik nog een tweede serie krijgen..?? Hij zei heel de nacht toch..??
Ik moet weer mee.. Gebogen net als de heenweg loop ik mee, alleen nu worstel ik niet meer..
Zand.. Ik ben weer terug bij de andere.. Ik moet weer op mijn knieën.
Nu is het klaar, toch..?? Geen waterboarding meer, toch..?? Angst.
Ik hoor een militair met een emmer met water lopen..
Mijn verstand probeert te zeggen dat ik echt geen tweede ronde meer krijg, maar mijn lichaam reageert anders. Mijn harstslag vliegt omhoog en mijn ademhaling ook. Ben ik in shock..??
Het licht gaat aan.
We moeten opstellen in rijen van twee.Ik probeer door mijn doek heen te zien wie er naast me staat. Zwart met witte letters. Zou het kunnen. Team No Limits. “Tamara ben jij het” vraag ik geheel buiten adem. “Ja ik ben het”.. “Meid wat hebben ze met je gedaan..?? “ Ik raak haar arm aan en leg even mijn hoofd op haar schouder. “We praten straks.” Een zucht van verlichting, blaas ik uit. Onze tyraps worden los gemaakt.
Ik hoor een hamer op ijzer, we worden geketend. Gelukkig de nacht is voorbij.
Iedereen heeft de nacht doorstaan een ieder met zijn eigen verhaal.
Ik heb gemengde gevoelens over de nacht.Ik heb het gedaan. Ik heb er voor getekend. Ja, zelfs voor betaald.
In Nederland ben ik burger in Polen was ik niks..
Ze gingen door tot dat ik smeekte om mijn leven..
Nu ontsnappen door het moeras en naar de finish. 12 km in 5 uur door riet en prut. Ik ben kapot.
Maar finishen doen we met zijn allen. Zoals we dat doen bij Team Dutch
Mud Men.
En krijgen we onze wel verdiende medailles..Bedankt Team, bedankt Tamara. Het was een weekend wat ik nooit meer vergeet.
Mooi geschreven, hier had ik graag bij geweest. Je hebt het toch maar mooi gehaald.
BeantwoordenVerwijderenRespect voor jullie allemaal!
BeantwoordenVerwijderencool
BeantwoordenVerwijderen