Zermath Marathon

Zermath Marathon

maandag 10 augustus 2015

Ik smeekte voor mijn leven. Bieg.


Auschwitz – Birkenau  1940 -1945

Een kamer vol koffers met namen van mensen. Mensen die in sommige gevallen zelfs betaald hadden voor de reis. Wat hun wachten was marteling, de dood.


Laat deze plaats een kreet van wanhoop zijn en een waarschuwing aan de mensheid. Hier hebben de nazi’s omstreeks anderhalf miljoen mannen, vrouwen en kinderen  vermoord.



Het raakt ons. De tranen lopen over de wangen. Ongelooflijk wat mensen andere mensen aan kunnen doen. Een mensen leven betekende niets.
Wat hebben we ervan geleerd…???
Er vliegt geen vogel over Birkenau..  Het is stil..  Doodstil….

Bieg



22.00 uitleg over onze missie.  Een half uur pools. En drie woorden Engels plus een kaart.
Succes.
22.45 Onze militaire voertuigen staan klaar. 25 koppels, 50 mensen die deze Bieg  prison break gaan ondergaan..
Het is net een schoolreisje..  Allemaal achterin de wagen, en die gekke Hollanders maar zingen..!! 
“Eén potje met vet…”
Maar dan militaire met bivakmutsen…  Granaten, mitrailleur geratel..  geweren worden op ons gericht..
Een hoop pools geschreeuw.. We moeten op onze buik in de vrachtwagen liggen één voor één worden we eruit gesleept.  



Ik wordt zo hardhandig uit de wagen getrokken dat mijn knie beschermers op mijn schenen belanden, en mijn bandana van mijn hoofd vliegt..
Een zwarte zak over mijn hoofd en mijn handen worden op mijn rug gebonden met tyrap..
We moeten gaan staan.. Om onze armen krijgen we rechts een stuk dun touw gebonden, op zo een manier dat als we moeten gaan lopen het touw langs onze arm schuurt..
Een hoop gegil. Militairen schreeuwen dat we door moeten lopen mensen die schreeuwen dat het touw snijd of dat de tyrap te strak zit.. Zo lopen we ongeveer 6 kilometer door het bos..


Ik geef af en toe ook een schreeuw.. Wennen aan het ademen met een zak over je hoofd, de tyrap die vervelend is, het touw wat ik voel snijden in mijn arm. Maar met iedere schreeuw die ik geef voel ik me strijdbaarder worden. Kom maar op..!!

We komen in een bunker, zand op de grond..
We moeten op onze knieën in een rij achter elkaar..
Ik moet echt heel nodig plassen.. Ik heb het al staand geprobeerd maar dat lukte niet..
Ik heb pijn in mijn buik van het ophouden..
Dus kom op Dais.. ontspan..  waterval.. Oooohhh..
Ik zit met mijn billen op de knie van een Poolse vrouw..  Ach ze weet toch niet wie ik ben..
Het touw van onze armen gaat los. Sommige mensen worden verplaatst.
We worden geplaagd met zand.. Ik word er een beetje baldadig van..
Dus als ik recht op moet zitten op mijn knieën, zak ik weer in elkaar op mijn billen..
Twee keer zetten ze me recht op.. De derde keer word ik een halve meter door het zand getrokken..
En nu omhoog zitten.. Weer zak ik op mijn billen..

Ik krijg een ruk onder mijn arm.. Mee komen.. Schreeuwt hij in het pools. Met mijn handen op mijn rug loop ik voorover gebogen met hem mee.. Hij heeft zijn arm onder mijn getyrapte handen gestoken. Ik worstel een beetje met hem door te proberen mijn armen te strekken om ze wat rechter op te lopen..  Even laat hij me.. Maar als hij het zat is trekt hij de zak over mijn hoofd strak..  Ik krijg minder lucht en mijn lichaam verslapt..
Ik kom bij een muur bij een andere bunker, ik moet op mijn knieën..
Ik spreek  geen pools en gooi mijn benen naar voren en ga meteen op mijn kont zitten..
Ik hou me van de domme en reageer niet op hun prikken in mijn zij.. Ze laten me..  

Opstaan..!! ik moet met mijn voeten in een bak met water, in een hoek van een kamer. Ze gooien water over mij heen. Ach eigenlijk best lekker verfrissend, aangezien het overdag 37 graden buiten was en het ook ’s nachts nog behoorlijk warm is.
Ik hoor hier en daar een gil van een vrouwen.. Ik hoor een man gorgelen en proesten..
Zou dit echt zijn..???

Ik wordt naar een andere kamer gebracht.
Een man schreeuw in het Engels.. Wat doe je hier..?
“Ik was aan het wandelen.” Antwoord ik.
“Dan gaan we nu zwemmen.” Verteld hij.

Met één zwaai en een harde doffe klap lig ik met mijn rug op een smal bankje.. Mijn handen op mijn rug en de zwarte zak nog over mijn hoofd..
Eén man komt op mijn heupen zitten, aan het gewicht voel ik dat het een grote, zware man is.
Een andere man pakt mijn schouders..

Het doek op mijn hoofd word strak getrokken.. Een natte lap word over mijn mond gelegd en dan water, ik probeer rustig te blijven door mijn mond, dan door mijn neus te ademen..
Ik blijf blijkbaar te rustig..
Mijn neus word dichtgeknepen en weer komt er water in mijn mond..
Paniek..!!! Mijn buik spant zich aan ik kom omhoog ik draai en kom met een klap op de betonnen vloer.  Lucht, adem..
Mijn hartslag vliegt omhoog ik hou mijn hoofd en buik op de grond snakkend naar adem..
De grote man draait mij om.. “Wat kom je hier doen..” “ Wandelen” roep ik..!!
“Ik kan dit de hele nacht vol houden” verteld hij.  Heel de nacht..?? Lichte paniek komt in mij op.

Ik word weer tegen de grond gedrukt..  Water … Ik stik.. geen lucht.. Ik vecht mij los en weet me weer op mijn buik te draaien..
“Wat doe je hier.. ??
“Ik weet niet wat jullie zoeken. ”Schreeuw ik.."  Nu echt wel in paniek.

Nu houden drie mannen mij vast..  Weer water.. Ik schop of mijn leven ervan afhangt..  FUCK..!!  Mijn leven hangt hier van af.. Ik vecht, schop, worstel.  Ik hoor mijzelf weer schreeuwen terwijl ik me los vecht.. PLEASE, smeek ik..  Ik weet niet wat jullie zoeken. Ik draai mijn lichaam in de foetus houding. PLEASE  STOP…!!
Ze draaien mij op mijn buik. Ze trekken mijn broek iets van mijn kont. En ik krijg er een emmer water overheen. Blijkbaar scheet letterlijk in mijn broek van angst.

Ze brengen me naar een andere kamer.
Ik probeer op adem te komen, mijn lichaam begint te rillen.. Het lukt mij niet om rustig te worden.
Zou ik nog een tweede serie krijgen..?? Hij zei heel de nacht toch..??
Ik moet weer mee..  Gebogen net als de heenweg loop ik mee, alleen nu worstel ik niet meer..
Zand.. Ik ben weer terug bij de andere.. Ik moet weer op mijn knieën.
Nu is het klaar, toch..?? Geen waterboarding  meer, toch..?? Angst.
Ik hoor een militair met een emmer met water lopen..
Mijn verstand probeert te zeggen dat ik echt geen tweede ronde meer krijg, maar mijn lichaam reageert anders. Mijn harstslag vliegt omhoog en mijn ademhaling ook. Ben ik in shock..??

Het licht gaat aan.
We moeten opstellen in rijen van twee.
Ik probeer door mijn doek heen te zien wie er naast me staat. Zwart met witte letters. Zou het kunnen. Team No Limits. “Tamara ben jij het” vraag ik geheel buiten adem. “Ja ik ben het”.. “Meid wat hebben ze met je gedaan..?? “ Ik raak haar arm aan en leg even mijn hoofd op haar schouder. “We praten straks.” Een zucht van verlichting, blaas ik uit. Onze tyraps worden los gemaakt.  
Ik hoor een hamer op ijzer, we worden geketend. Gelukkig de nacht is voorbij.

We moeten de voertuigen in. We doen onze zakken van onze hoofden. Nog steeds hap ik naar adem.  “Het gaat goed.” knik ik naar een team lid. Team Dutch Mud Men is compleet.



Iedereen heeft de nacht doorstaan een ieder met zijn eigen verhaal.
Ik heb gemengde gevoelens over de nacht.
Ik heb het gedaan. Ik heb er voor getekend. Ja, zelfs voor betaald.
In Nederland ben ik burger in Polen was ik niks..
Ze gingen door tot dat ik smeekte om mijn leven..



Nu ontsnappen door het moeras en naar de finish. 12 km in 5 uur  door riet en prut. Ik ben kapot.

Maar ’s middags loop ik nog een keer met het team mee. Nou ja beetje creatief lopen.


Maar finishen doen we met zijn allen. Zoals we dat doen bij Team Dutch Mud Men.
En krijgen we onze wel verdiende medailles..
Bedankt Team, bedankt Tamara. Het was een weekend wat ik nooit meer vergeet.




3 opmerkingen: