Voor mij was het geen wedstrijd, maar de uitdaging om 24 uur te overleven..
Eerst de grote ronde van 30 km halen binnen de 6 uur, dit lukte ruim binnen de tijd.
Eerst maar eens douchen om weer een beetje op te warmen.. Tijdens het douchen zijn de dames van de groepen er al van overtuigd dat ik nog de enigste solo dame ben.
Zou dat echt waar zijn..???
Over naar de 6 km rondes..
De nacht is erg koud, 1 graden aan de grond.
Ik maak de keuze om het zwemmen te mijden.
Ik kan niet meer hardlopen mijn enkel en mijn knieën doen zeer, wandelen gaat nog wel maar dat maakt dat ik over de 6 a 7 km ongeveer 1 uur en 3 kwartier doe.
Het is veel lopen tussen de obstakels door en onderkoeld raken is niet echt iets waar ik op zit te wachten.. Tot mijn middel ga ik het water in maar het gedeelte waar wij 's nachts moeten zwemmen sla ik over.
Ben ik een watje..??
Is het een OCR..???
Persoonlijk vind ik in Nederland het hele OCR verhaal een aanfluiting aangezien er nergens controle is.
De eerste kan alle water/modder onderdelen overslaan terwijl de laatste alles obstakel netjes neemt.
Daarom zeg ik voor mij is het geen wedstrijd maar de uitdaging om 24 uur te overleven.
Om dit te kunnen doen moest ik keuzes maken.
Al hoop ik voor de echte OCR lopers dat er in Nederland strengere regels controles komen.
Zodat er een eerlijke wedstrijd ontstaat.
Ik zie het licht van ons basecamp ik zie een schim mijn hart maakt een sprongetje het is mijn man mijn privé verzorger die mij tegemoet komt lopen met een warmte deken..
Klappertandend val ik in zijn armen.. "Dais ik wil dat je stopt..???" "Stoppen..!! Waarom..???"
"Je hebt blauwe lippen, je bent steen koud.."
Ik zie de bezorgdheid in zijn ogen en hij is niet de enigste die aangeeft dat het misschien handiger is om te stoppen.
Oké twijfel, is het verstandig...??
Douchen, droge kleding, wat eten wat drinken.
Nee ik stop niet.
Ik heb mijn pijntjes de kou maar het gevoel om te willen stoppen heb ik niet..!!
Dus klim ik ronde na ronde over een stapel auto banden, kruip ik over het net, rol ik over hooibalen, loop ik door de zuigende modder, ga ik tot mijn middel door het water waar de vrijwilligers zitten te wachten bij die ene graden (respect mannen )..
"Volgens mij ben jij de enigste dame die de nacht door loopt." "Respect dame mag ik je handtekening.??"
"Morgen jonge morgen om 13.00 mag jij een handtekening van mij.."
Twee rondes en ik ga weer even douchen..
Mijn laatste set droge kleding trek ik aan.. Even rusten nu..
"Hé Dais je tijd is niet geregistreerd."
Dat is ook vreemd mijn enkelband piepte wel steeds.
Mijn verzorger gaat het even navragen.
Oké, eigenwijs als ik ben heb ik maar 1 enkelband omgedaan..
Dit blijkt het back-up systeem te zijn.
"Meneer de verzorger, kunt u een geheim bewaren,
na het uitlezen van het back-up systeem ligt uw vrouw voorop.."
Wat lig ik voorop..!!
Bang dat ik op het laatste moment toch nog wordt ingehaald spring ik weer in mijn sportschoenen..
Mijn maatje Ferdinand komt net aangelopen en besluit mee te lopen..
Ik probeer te rennen maar mijn enkel vind dit echt geen goed idee, dan de laatste halve ronde naar de finish ook maar gewoon lopen.
Ik kom een militair tegen die mij vannacht wat thee gaf.
"Zo dus jij bent die bikkel die ik vannacht sprak.."
"Nr 836 Meid jij gaat als eerste solo dame finishen.."
Ik kan alleen maar lachen, zou het echt waar zijn ben ik echt de enigste dame solo die deze 24 uur uitloopt..
De mensen aan de kant roepen naar ons gele vestjes, bikkels respect.. Wat is dit ontzettend gaaf..!!
Ferdinand gooit mij nog twee keer over een muur en vangt mij gelukkig ook weer op.
Het laatste stukje kruip ik richting de finish, met dat ik naar de grond zak voel ik dat mijn lichaam zeker 30 jaar ouder is geworden.. Gelukkig ik kom nog omhoog..
Met mijn armen in de lucht en met een gigantische glimlach op mijn gezicht loop ik over de finish.
Ik val mijn man in de armen ik heb het gehaald..
Nog even op de Foto.. De Fotograaf wil dat ik serieus kijk..
Waarom niet lachend.. 24 uur is zwaar.. Haha Oké..
07-08-2015:
Een Medic in Polen wilde mij breken en dit was hem gelukt.
Ik was deprie, ik had geen zin meer om te trainen.
Ik wilde mijn lichaam geen pijn meer doen..
Het Team Dutch Mud Men heeft mij laten zien hoe fijn het is om bij een team te horen van gelijkgestemde, ze steunen, verzorgen en moedigen aan. The leave no man behind.
Mijn man en mijn kinderen mijn verzorgers, mijn steun en toeverlaat..
's Nachts de militairen met hun aanmoedigingen en warme thee..
De mensen langs de kant met hun bemoedigende woorden.
De mensen onderweg die mij bij de obstakels voor lieten of mij hielpen bij een obstakel..
Ze hebben ondanks de kou mijn hart verwarmd..
Ik wilde heel blijven de 24 uur volhouden maar vooral, GENIETEN en LACHEN..
Ik heb over het algemeen alles alleen gelopen, maar ik heb mij nooit alleen gevoeld..
Iedereen ontzettend bedankt die deel uitmaakte van mijn 24 uur.
Dit was net wat ik nodig had...
Mijn Solo Dames Mudmasters 24 uur prijs in ontvangst nemen.
Ik ben niet de snelste, ik ben zeker niet de beste.
Maar ik heb nog nooit op hoeven geven..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten