NewDawn 4 Escape & Evation.

NewDawn 4

Mogelijke duur 24 uur.

Mijn elf kilo wegende rugzak staat klaar.

Slaapzak, kussen 18-20 cm en een kussensloop.

Complete set droge kleding, lucifers, twee keer verlichting, extra batterijen, oranje veiligheidvest, EHBO doos, mobiel plus oplader, pen plus notebook, naai gerei, zwarte marker, rol tape, mes met fluitje, drie meter paracord, zes keer plastic tas,  100 euro en drie liter water.

Eten:

Twee chocomelk, twee marsrepen, twee muesli repen,

vier boterhammen met pindakaas, drie pannenkoeken met stroop,
één eiwitten amino shake, één beker met Griekse yoghurt muesli en havermout.

Als vaste deelemers van Newdawn besluiten wij alvast bij elkaar te komen in Nieuwegein om 11.45.

De sfeer is ontspannen, we hebben er zin in. Eerst maar even een bakkie koffie en een beetje bijpraten met de mannen.

We hebben vijf noodnummers gekregen deze heb ik thuis meteen in mijn mobiel gezet.
De mannen besluiten dat het ook wel handig is om meteen deze nummers in hun telefoon te zetten. Sommige mannen app ik de telefoonnummers door. Ik maak meteen duidelijk dat ik dit doe, maar dat ik natuurlijk daar later in het evenement wel iets voor terug verwacht.. “Als enigste vrouw moet ik toch een beetje mijn positie veiligstellen.”

 

12.00 uur, via facebook horen wij de locatie waar om 14.00 als team moeten verzamelen.
We moeten naar een carpool plek bij Rosmalen langs de A59

 

 

 

Het volledige team is compleet. We inspecteren nog even onze tassen, een enkeling past zijn tas nog aan. Sommige tassen wegen 18 kilo.. “Ongelooflijk” en dan zeggen ze dat vrouwen veel mee nemen.. Dan krijgen we een volgende locatie door, deze is in Oss.

Zouden we al moeten gaan lopen of zullen we met de auto rijden.

We besluiten toch maar met de auto te gaan.

15.00 we staan in Oss. Ons team 12 man sterk.

Twee trainers verwelkomen ons, leggen de regels uit.
Dan krijgen we onze volgende locatie door.

Al snel nemen drie mannen de leiding. Zij bepalen de weg naar onze volgende locaties. Dit gaat met coördinaten via google maps. Ik vind het allang best, ik heb andere kwaliteiten.

Zo loop ik aardig voorop en geef het tempo aan van lopen.

Al snel hebben we een eerste achterblijver, hij kan/wil niet versnellen en als ik aan hem vraag of hij dan voorop wil lopen om het tempo aan te geven frunnikt hij aan zijn handschoen.. Ik ben nu al klaar met hem, als je zo reageert neem je dit evenement niet serieus.

Na een km of zes stapt hij eruit. Mooi.. Wij geven onze meerdere het volgende bericht. “Team safe -  lost one ”  

Als we later bericht krijgen dat de hunters hem hebben gevangen genomen en dat hij is gedood door ophanging.. Zijn we snel over deze treurige gebeurtenis heen.. Zo waar moeten we nu heen..??

We stellen nog wat gebieden veilig..

Als we lang moeten wachten, denken we erover om een kroeg veilig te stellen in vijandelijk gebied.. Voor wat warmte en een bak koffie.. Maar helaas, misschien gaat dat toch een beetje ver..

Dan worden we geacht terug te keren naar het hoofdkwartier.

15 km terug lopen binnen anderhalf uur..!!

Dat gaan we nooit redden, een aantal mannen opperen om ons geld aan te breken en met de trein terug te gaan..

Serieus, dit kunnen ze toch niet menen..?? Ik geef meteen aan dat ik gewoon wil lopen, dan maar te laat..

Lopend vervolgen we onze weg..!!

Opeens is er geschreeuw “rennen, rennen..”

Mijn benen beginnen te rennen.. Maar mijn geest vraagt waarom..??
Denken.. Zal ik de sloot in duiken.. “Naar links..!!” Met dat ik de bocht indraai zie ik drie mannen rennen met bivakmutsen.. F*ck de hunters..

Ik ren een tuin in en val plat op mijn buik..!! de rest van het team ploft achter mij neer.. Gelukkig heb ik zicht op de weg, een zwarte auto komt voorbij..

Is het veilig..?? Misschien moeten we nog even vijf minuten wachten..!! Nee oké.. Met dat we opstaan komt de zwarte auto terug.. Weer plat op de buik..

Omgeving is veilig en we vervolgen onze weg..

Hoofdkwartier, 41 km te voet afgelegd.

We krijgen op onze klote van onze meerdere, we zijn veel te traag.

Rugzak af.. Alle spullen eruit.
Slaapzak, kussen, paracord dumpen.

Ons hoofdkwartier wordt overmeesterd. De hunters hebben onze locatie ontdekt.

Ik word apart genomen, moet mij uitkleden en daarna word ik gefouilleerd.

Ik mag mij weer aankleden en word terug gebracht naar ons team. De mannen staan netjes in onderbroek op rij, ook zij mogen weer aankleden.

Onze meerdere word uit de rij gepikt, krijgt een zak over zijn hoofd en een waterboarding behandeling.

De hunter “Wat is jullie missie.??”

Niemand spreekt..

Eén van onze team leden krijgt ook dezelfde behandeling.. Maar weer blijft het stil.
Mijn meerdere staat naast mij, hoestend en proestend van het waterboarding, met gevaar voor eigen leven geef ik hem een aai over zijn arm.. We zijn er..!!

Stiekem had ik gehoopt dat we allemaal deze behandeling zouden krijgen.. Hoe gek het ook mag klinken, ik ben best benieuwd wat deze ondervragings tactiek met je doet.

“Op je knieën handen op je rug..” We krijgen allemaal een zak over ons hoofd, onze handen worden op onze rug vast gezet.

Harde geluiden, huilende vrouwen die smeken om hun leven, een hond die blaft, zijn wil om te bijten is haast voelbaar.. Ik ben blij dat ik de hond niet kan zien..

Mijn knieën doen zeer..

“Opstaan” Ik moet mee voor verhoor..

Lopen terwijl je niets ziet is best spannend..
Als ik zit word de zak van mijn hoofd gehaald.
“Hoe heet je.” “Ik ben Daisy de Waardt”
“Daisy wil je koffie?” “Nou graag” Ik lust wel een bakkie..
Ik mag ruiken aan de koffie maar daar blijft het dan ook bij..
“Wat is jullie missie..??” Missie..?? Ik weet van niets, we zijn van de padvinderij..
“Je liegt..  en met dezelfde gang krijg ik een beker water in mijn gezicht gegooid..
Nu is Daisy boos.. Ik ga nu niets meer zeggen. Dat hoeft ook niet meer want ik krijg mijn zak weer over mijn hoofd en ga weer terug naar het team.

We moeten naar buiten..

We krijgen water over ons heen..
Ik hoor mannen bibberen van de kou..
Ik focus op mijzelf..
Het is midden in de nacht en koud..
Één voor één noemen we onze namen op zodat het team weet wie er nog zijn..

 

 

We zijn weer binnen als onze meerdere binnen komt en verteld dat we kunnen ontsnappen..

Hij probeert het tape los te snijden rond mijn polsen.. “You really pissed them off”
“Ja..  ach, iets met los komen en gezien worden..!!”

Snel spullen pakken en weer gaan..!!

Van locatie naar locatie..
Hongerig en moe.. Onderduiken voor onze hunters..
Weer verder lopen.. Ons team van ondertussen zes man wordt gesplit.
We hebben een food drop..!!

Arme meid.. Met gevaar voor eigen leven geeft ze ons een bus met wat eten..

Dankbaar werken we alles snel naar binnen.. We moeten weer rennen voor de hunters.. Ons food meisje is helaas snel daarna vermoord door de hunters..

72 km.. Over drie km kunnen we mogelijk op gepikt worden..

Met pijn in onze voeten zetten we toch weer een hardlooppas in..
Ja, gelukkig. We zijn op tijd op ons pickuppiont.

 

 

 

Helaas de omgeving was niet veilig om te wachten op ons.. Het pick up team is vetrokken.. “No helicopter..??”

De laatste 15 km..

Pijnlijk, vermoeid en hongerig..
Toeterend in de auto komen de hunters voorbij..
Gevangen nemen doen ze ons niet meer, maar ons een lift geven doen ze ook niet..
De klootzakken..!!

De klok is rond 24 uur.. 90 km en drie en half uur vastgehouden..

Ik ben gesloopt.
Mijn lichaam doet zeer..
Met zes man halen we de finish.

Voor mij zal de weg van Rosmalen naar Oss en weer terug langs de A59 nooit meer het zelfde zijn..

Zwakke teamleden worden ontmoedigd om door te gaan, zonder pardon laten we hun achter..
Je maakt gebruik van elkaars sterke punten/kanten..!! Maar als je wilt overleven denk je uiteindelijk alleen aan jezelf..
Als enigste vrouw heb ik mijn plek in de groep veilig kunnen stellen..
Ik was van waarde..!! Ik was..,  de Diesel..

 

Piss Poor Preparation leads to a Piss Poor  Performance..!
Pijn, vermoeidheid, frustratie, honger.. “Suck it up..!!”

https://www.facebook.com/video.php?v=1545809289031201&set=o.1500664643546042&type=2&theater

 

 

 

 

 

 

 

 

www.stressinout.org is de organisatie die deze trainingen geeft.

Zij vragen aandacht voor militairen met PTSD.

De opbrengst van deze evenementen gaat naar een hulphond voor een militair met PTSD.