Marathon

 

Na twee keer Rotterdam weet ik dat ik van de Marathon afstand over asfalt niet echt vrolijk word.
Als ik andere marathon lopers spreek, zijn ze enthousiast over het feit dat ze vleugels krijgen, van de sfeer, het applaus. Nou mijn vleugels zijn ze dan vergeten. Want vliegen doe ik in ieder geval niet.
Tot aan de dertig km gaat het prima maar daarna komt echt de man met de hamer. De tweede keer Rotterdam ging mij iets beter af niet de tijd twee seconden langzamer maar wel de beleving. Waar ik het eerste jaar alleen nog maar de borden kon zien nog 500 meter nog 400 meter. Kon ik nu wel genieten van het Coolsingel gevoel! Alleen het gevoel was er niet. Geen tranen van vreugde geen, geen wouw gevoel. Maar misschien is het gevoel iets van jezelf en kun je dat niet laten afhangen van de mensen die respect tonen voor de afgelegde tweeënveertig km en het bijbehorende applaus.
Dan het moment van over de finish stappen. BAF. PIJN. Heel mijn lichaam doet zeer, een zeurende pijn die maakt dat ik niet meer weet wat ik met mijn lichaam aan moet.

Finish tijd: 04-2013  04-00-36 

                   04-2014  04-00-38

 

Eet ik te weinig? Ja
Heb ik teveel getraind? 2013 mogelijk wel 2014 aanzienlijk minder km getraind.

 

Asfalt, mensen en zo snel mogelijk de finish halen. Ik vind het niet leuk.
Ik wil genieten, in mijn eigen tempo kunnen lopen geen tijdsdruk hebben.
En onderweg even rustig wat eten. Eten belangrijk. Ik train vaak nuchter en dat gaat prima.
Maar een marathon lopen is andere koek.
Omdat ik volgens het paleo principe eet wil ik zelf iets maken waar ik genoeg voedingsstoffen uithaal voor mijn lichaam en wat ik makkelijk kan drinken.

 

Gelukkig mag ik nog een marathon lopen en wel een obstakel marathon. De Ironvikingrun. Ik heb ondertussen mijn eigen gel gemaakt om te drinken. Zelf gebakken brood mee. Anderhalve liter water in de rugzak en gaan!

42 km en 116 obstakels!
Het was en ging TOP!

Lekker mijn eigen tempo gelopen af en toe iets gegeten. Praatje gemaakt, stukken samen met mijn NewDawn of DMM maatjes gelopen en weer stukken alleen. Vooral het laatste stuk is genieten als mijn man en zoonlief mij  opwachten om een stuk mee te lopen en mij over de laatste hindernissen heen helpen! Van iedere km, iedere obstakel, ieder gesprek ben ik mij bewust. Natuurlijk heb ik het zwaar gehad. Een dikke knie van het eindeloos tijgeren. Een dikke pols van over de vele muren klimmen. Het was het allemaal waard het was echt een feestje. Niet toen ik over de finish kwam qua organisatie, want die waren al aan het opruimen. Maar de paar mensen van Stress'in Out en DMM die er nog waren en mij aanmoedigde om die laatste km vol te maken.! Onbeschrijflijk..  Ook al heb je niet alles samen gelopen het team gevoel is aanwezig. Je weet allemaal wat het is. Dus het respect voor elkaar is groot. De finish halen is op zo een dag mijn enigste doel.

Finish tijd 06-2014  07-45-00

 

 

Natuurlijk voel ik mijn lichaam. Maar ik heb geen zeurende pijn. Ik kan ook na de finish nog genieten. Het onderweg eten maakt zeker een verschil. De gel werkt super.

 

Vol goede moed op weg naar de volgende marathon Zermath, Zwitserland

 

Ik heb geen idee wat ik moet verwachten.
Volgens mij een redelijk geasfalteerde weg de berg in, in ieder geval dat doet het filmpje mij geloven wat ik op youtube heb gezien.
Als er in het hotel bij het ontbijt twee dames binnenstappen met hun cross schoenen aan kijk ik verbaasd naar mijn vriendin (mijn steun en toeverlaat voor deze marathon)
Ik denk bij mijzelf  “ Vreemde keus voor asfalt maar oké!”
Rugzak gaat om anderhalve liter water mijn kokospap en gel plus wat gedroogd fruit vullen mijn rugzak.
Ik ben er klaar voor. Start St.Niklaus 1116 m
Alles wat vandaag de berg op gaat start in één vak.
Eerst starten de wedstrijd atleten. Daarna mag ik van start!
Na de eerste paar honderd meter nemen we het bospad omhoog. Vandaar die cross schoenen!
De route wisselt van bos, asfalt, modder, tot grind en rots pad.
Ik ben wel blij met mijn gewone schoenen. Al had een schoen tussen asfalt en cross ook niet misstaan.

Het lopen gaat prima. We moeten één keer even wachten tot de trein met enthousiaste supporters is gepasseerd en mogen daarna onze weg weer vervolgen. Al zijn er altijd mensen die nog even voor de trein langs moeten schieten. Vreselijk..  Bij de 19 km krijg ik het even zwaar. Ik besluit om wat te eten. Ik ben in de buurt van de halve marathon en ik zal daarna waarschijnlijk toch nog maar weinig voeding opnemen. Heerlijk die kokospap.

 

Halve marathon 02-30-00 Zermath 1616 m. Mijn vriendin zie ik op afstand al staan de tranen schieten bij ons beide in de ogen. We geven elkaar een dikke knuffel. “Jeetje, wat is dit zwaar er is bijna geen asfalt alleen maar onverhard.” Als ik over de tijdsregistratie ga hoor ik mijn naam Daisy de Waardt uit Holland. Ik zwaai met mijn armen en gooi er een kreet uit. Waarop mensen beginnen te klappen en te joelen. Zo gaaf! Dat geeft een mens weer energie.  Als ik de stad uitloop moeten we gaan klimmen iedere keer een halve cirkel omhoog. Iedere bocht die ik om ga zie ik weer een nieuwe bocht waar mensen omhoog lopen. Lopen want hardlopen is er niet bij. Ja eentje een blonde mooie Zwitserse met de tekst personal trainer Zermath op haar rug.! “Ja.! Hallo..  zo kan ik het ook.” Zij rent iedere dag deze berg op met haar ogen dicht.! Dais kom op koppie erbij houden. Even op adem komen en gaan! Mijn lichaam doet zeer van het voorover lopen, ik probeer kleinere passen te maken zodat mijn benen meer onder mijn lichaam blijven en probeer mijn core aan te spannen. Zodat ik iets rechter op ga lopen.  F*CK dit is echt zwaar mijn kont rug benen doen zeer. Hoe ver moet ik nog??  Een Belgische dame verteld tegen haar vriendin dat dit stuk ongeveer 7 km is daarna gaan we weer een stukje vlak lopen. Maar ja wat is 7 km geen idee van afstand en tijd.! Verstand op nul en de ene been voor de andere. Focus je moet die berg op. Eindelijk ben ik boven. Uit enthousiasme geef ik een groep wandelende chinezen een high five. Nu weer gaan hardlopen ik merk dat mijn benen onder mijn lichaam wiebelen.. Even wandelen. “Ik ga nooit meer kunnen hardlopen” “kom op”.. Poging twee hardlopen het gaat iets makkelijker en om mij heen gaan ook andere marathon lopers weer hardlopen..!! Na een aantal meters begin ik weer in mijn ritme te komen..

 

Verzorgingspost..!! Massage, Cola, Sportdrank, energierepen , banaan, water bouillon sponzen ter verkoeling echt alles is er..!!
Ik drink cola en bouillon.. Suiker en Zout ik kikker weer helemaal op.. Zelf neem ik nog mijn Duitse pep tabletten gekregen bij een obstakelrun werken super.. Ga er nog net niet van stuiteren..!! Dit alles voorkomt de kramp die ik in mijn kuiten voel dreigen..

 

Soms stop ik..  Genieten van het ongelooflijke uitzicht.. Tot tranen geroerd.. Zo vaak speel ik toneel besef ik.. Maar als de tranen over mijn wangen biggellen ben ik mijzelf.. De pijn in mijn lichaam maakt dat ik mij levend voel..
Ik ben hier.. Tussen de gigantische bergen.. Wat ben ik klein, in dit grote geheel.. Ik  ben hier op eigen kracht naar boven geklommen....
Er staat mij niets in de weg om de finish te halen.. Iedere keer weer ga ik het gevecht aan, keer op keer bewijs ik mijzelf dat ik sterk genoeg ben als ik. Trots ben ik op mijzelf en op mijn lichaam.. Ik ben er weer..

 “HopHop”.. Hoor ik, de aanmoedigingskreet in Zwitserland.. Plus de Hup Holland Hup, maar dat heeft meer te maken met mijn oranje sokken met Nederlandse vlag. Ik moet weer verder.

 

39km.. Riffelalp 2222 m. Het einde is in zicht.. Ik loop een stukje op met een Duitse dame.. “Is dit jou eerste marathon in de bergen? “ja” antwoord ik.. “Ik doe van die obstakelruns “O” zegt ze jij bent een beetje gek..!! “Ach ja dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik hier alleen loop..!!” Verzoek van Duitse Dame. Of we de volgende keer met een groepje Hollanders kunnen gaan..!! Wij maken overal een feestje van..!! Toch leuk voor zo een klein landje als Holland.

We draaien de bocht om voor de laatste drie km..

Jeetje wat is dat stijl..!! Iedereen heeft het zwaar en iedereen is gefocust op zijn eigen weg. Het is muis stil.. Mijn lichaam doet zeer en om af en toe even te ontspannen loop ik een stukje achterstevoren.. Ik ben bijna boven er ligt sneeuw. Zal ik er even aan zitten..  Op dat moment hoor ik mijn vriendin mijn naam roepen. Ik schreeuw haar naam. En gooi er nog een kreet uit..!! Omstanders reageren door te klappen en te joelen.. Ik val mijn vriendin in haar armen. Je bent er bijna nog 900 meter. Ik baan mij een weg langs de Zwitserse vlaggetjes die de laatste meters aangeven.. En kom rennend met mijn armen in de lucht over de finish.. Ik heb het gehaald.. 42 km Riffelberg 2585 m

 

Finish tijd 07-2014  06-30-00