Mijn doelen..!!: I'm a mom and I'm strong

“Schat ga je mee een marathon lopen in Marokko.”
En zo begint anderhalf jaar gelden onze reis naar de Marathon Des Sables (MDS)

Iedere uitdaging heeft mij sterker gemaakt.
Door te trainen wat op dat moment zwak was.
Na Polen was vooral het mentale zwak.
In anderhalf jaar tijd moest ik leren loslaten, accepteren, ontspannen.
Eigenlijk gewoon geen stress.
Vertrouwen op het geen ik heb, mijn basis kracht, onze drie prachtige kinderen,
de liefde van mijn leven de man waar ik de finish mee wil halen.

Ik wil dit.. Dus ik kan dit.
Eerst leer ik dat een keer niet alles om mij alleen draait.
“Schat we gaan niet één marathon lopen in de Sahara maar 5,5 keer een
Marathon in zes etappes in zeven dagen.”
Patrick mijn man wil best mee naar de MDS maar wil deze dan niet hardlopen maar wandelen.
Oké wandelen zit niet helemaal in mijn systeem. Maar als je samen doelen stelt moet je compromissen sluiten.
Dus wandelen het is..!

Het eerste doel van het trainen is ontspannen.

Want de eerste trainingen eindigen in huilen.
Ik wil niet meer sterker worden en ik wil mijzelf geen pijn meer doen.
En ik wil ook niet meer 6 dagen per week trainen.
Dus loop ik bij de eerste lange wandelingen als een jengelend kind van drie
achter mijn sterke man aan.

Geen Stress maar balans

Ik loop vanaf mijn 12^de rond in de sportschool.
Dus ik weet redelijk hoe ik mijn eigen lichaam moet trainen.
Maar af en toe doe ik een lichamelijke check up, dit doe ik bij Huub.
Hij test mijn lichaam op zwakke punten en maakt deze weer sterk.
Ook stuurt hij mij naar huis met een aantal basis oefeningen twee oefeningen voor de benen en twee oefeningen voor de rug. Plus voldoende eten en geen stress is de opdracht.
“Ga ik doen Huub”
1x in de week kracht, 2 keer in de week slepen
en 2 keer per week hardlopen of wandelen met rugzak.
Ik train ongeveer 3-4 x in de week.
Als Patrick thuis is trainen we gezellig samen, anders trainen we apart en loopt Patrick onnoemlijk veel rondjes op het helidek of op de loopband aan boord van de fleet.
Voordeel van de fleet is wel dat er ontelbaar veel trappen zijn en merk ik dat Patrick dit enorm sterk maakt in zijn benen tijdens het wandelen,
ook heeft hij het voordeel van een sterk ontwikkeld evenwichtsorgaan.
“Verdikkeme straks is Patrick gewoon sterker als ik..
Kom op Dais Focus. “ “Geen gejammer meer.”

Spullen verzamelen, mensen spreken die de MDS al een keer gelopen hebben, ervaringen delen met andere Nederlandse deelnemers.

Geeft rust en vertrouwen dat wij dit kunnen.
Goede voorbereiding is het halve werk. De 6 P’s
7 voedsel pakketten vacuüm verpakt 2884,8 KC per pakket al onze verplichte items staan klaar om ingepakt te worden.
ECG scan is gemaakt..
Onze dokter wil ons graag uitvoerig onderzoeken alvorens het verplichte formulier te tekenen voor de MDS.
Hij is een beetje angstig dat wij hem zullen aanklagen als we dood neervallen in de Sahara.
Onze dokter kan ons melden dat Patrick helemaal sterk is.
Ik daarentegen heb een loensend oog een lichte bochel in mijn rug en een linker bovenbeen spier die een beetje achterblijft in vergelijking met de rechter spier.
O ja en mijn bloeddruk was een beetje verhoogd na dat hij ons had verteld dat hij eigenlijk het formulier niet wilde tekenen…
“Nee echt..?? Wat GEK..!!!
“Teken die brief nu maar Dokter..!!! “
Ach als we buiten staan met onze getekende en bestempelde formulieren kunnen we er hartelijk om lachten..
Half scheel kijkend, mank en gebocheld loop ik achter Patrick aan..
Op naar de MDS met mijn sterke begeleider.. Whahaha….

23 Nederlanders doen 2017 mee aan de MDS, 1200 deelnemers uit 52 landen.
En Patrick en ik staan daar dus straks gewoon tussen.

Go with the flow

Wachten en overal lange rijen met mensen.
Bij de aankomst/vertrek van het vliegveld op Ouarzazate. (twee douane ambtenaren op 1200 man)
Water halen op het basiskamp. (belangrijk goed drinken.)
De eerste twee avonden bij het lopende buffet. (wat uitstekend was geregeld en goed smaakte.)
Om te kunnen poepen in een zakje. (een aparte ervaring.)
Bij de start. (de jarige van die dag de uitvallers uiteindelijk bijna 100
en natuurlijk het nummer highway to hell)
Om je blaren te laten behandelen. (was zeker het wachten waard.)
Of het controleren en wegen van de tas (11,6 kg) ECG en het halen van je start nummer de tweede dag.
Ach het heeft allemaal zo zijn charmes en geeft een mooie gelegenheid om met andere deelnemers in contact te komen.

Tent 41

We liggen met 7 mensen in een tent, met 6 heb ik meteen een klik.
De 7^de is wat afstandelijk en dat hou ik dan ook maar zo.
We hebben allemaal één ding gemeen de finish halen van de MDS en waar nodig slepen wij elkaar er doorheen.
Zo ben ik masseur en heb ik mij stellig voorgenomen om geen massages te geven.
Maar als ik liefkozend de schouders van mijn man los masseer zijn er meteen drie stel mannen ogen die mij lief en vragend aankijken.. “Oké vooruit ik zal jullie schouders en heup ook los masseren.”
Ook wandel ik graag de eerste dag even gezellig mee naar de medic tent waar twee mannen van onze tent hun voeten laten verzorgen.
Om 20.00 gaat de zon onder en gaan we slapen om 05.30 komt de zon op en worden we wakker en beginnen wij aan ons vaste ochtend ritueel. Ik heb geen horloge mee genomen en geniet van de rust en het mee gaan op de stroming van de natuur.
Het voordeel van het vroeg gaan slapen is dat het geroezemoes, gesnurk in onze tent mij niet echt irriteert..
Al slaap je niet rust je toch en oordopjes zijn ook fijn.
Rond een uur of 03.00 voel je dat de nacht kouder word aan de grond al heb ik het niet echt heel koud gehad, na een dag lopen in de woestijn heeft mijn lichaam alle tijd nodig om die warmte ook weer kwijt te raken.
Als we na een dag wandelen horen dat één van onze teamleden heel de dag niet heeft kunnen eten, spugend binnen is gekomen en in de medic tent zout water moet drinken om weer aan te sterken.
Zijn we bezorgd en geschrokken en gaan we toch allemaal even heen om te kijken hoe het met hem is. (Gelukkig heeft hij al weer praatjes dus die red het wel.)
Er heerst wel een beetje spanning in onze tent dat gaat over de 4^de etappe, de langste.
Deze is voor een aantal best een dingetje.
Patrick en ik hebben daar gelukkig niet echt last van we hebben immers een aantal keer geoefend met meer als 20 uur lopen. Dus hebben wij er alle vertrouwen in.
Tent 41 is echt een hele fijne tent..
Een knuffel, box en hoe is het gegaan is altijd fijn na een dag in de woestijn.

De start: Dag 1 30,3 km

Patrick en ik starten rustig, de eerste dag tillen we ons een breuk aan de 1,5 liter water die je bij iedere stop mee krijgt. Maar eten en drinken is belangrijk in onze ogen en de zouttabletten die je van de organisatie krijgt nemen wij in als snoepjes.
(advies 2 zouttabletten per fles water na langer als vijf uur lopen 4 zouttabletten per fles)
De eerste duinen gaan goed en de omgeving is prachtig.
Vol energie komen we over de finish.

Dag 2 39 km

Mijn rugzak ben ik al snel zat met de flessen water zit ik op een gewicht van 14 kg.
Gelukkig heb ik wel weer één voedsel pakket minder.
Wel weer een super mooie route met een aardige klim aan het einde.
Patrick heeft nog wat last van de warmte en het acclimatiseren duurt bij hem iets langer als bij mij.
Dus het laatste stukje van de route besluit ik in Sahara shuffel naar de finish te shocken.
Bij de finish wacht ik met open armen op Patrick, moe maar voldaan komen we aan op het kamp.
Ik heb 2 blaren door mijn eigen stomme schuld. Over mijn teensokken heb ik sportsokken gedaan zodat ik minder zou schuiven op mijn hiel in mijn schoenen, alleen blijft er zand tussen de twee sokken zitten en heb ik nu twee blaren links en rechts onder mijn grote teen.
Bij de medic tent is het erg druk en besluit ik mijn blaren zelf te behandelen.. Vocht is pijn dus eerst het vocht er maar uit.

Dag 3 31,6 km

Ik voel mij net een berggeit klimmen dalen over rotsen en
zand het maakt niet uit geweldig. Het gaat mij zo makkelijk af.
Dat slepen heeft echt zijn werk gedaan.
Super trots op mijzelf, geniet ik vol van de vergezichten en de mannen die mij een extra zetje, handje geven bij de vierde en laatste technische klim van de dag waar we ons aan een touw vast moeten houden om omhoog te kunnen komen
In Sahara shuffel shock ik weer rustig op de finish af.
Daar ga ik lekker op de grond zitten wachtend op mijn man.
En klap ik de mensen over de finish..
Well done. We made it. Now a cup of Moroccan tea. Enjoy

Dag 4 86,2 km
Ja de langste dag.. 86 km stoempen..
Ik heb er zin in.
De eerste kilometers gaan heel erg lekker.
Patrick en ik hebben de afspraak dat wij in ieder geval de nacht samen zullen lopen.
Maar na stop twee staat Patrick in één keer naast mij..
“Hé lief gaat ie lekker?” “Ja”. Zegt Patrick. “Geen last meer van de hitte.”
“Dat is goed te horen.”
Ik sleep de anderhalve liter fles niet meer mee. Bij de stops vul ik mijn 2 bidons één met sportdrank en de andere wissel ik af met herstel of ors drank.
Bij de stops eet en drink ik zo veel mogelijk.
En dan gooien we de rugzak weer om.
Samen lopen we verder, maar na een paar honderd meter gooi ik mijn rugtas af.
Ik trek het niet meer het bot van mijn schouder doet zo een zeer..
De tranen komen om hoog, en ik zak even door mijn knieën om mijn tranen de vrije loop te geven.
Schat wat kan ik voor je doen?
Oplossing: “Ik heb die lange sportsokken als jij deze tussen mijn schouder en de band van mijn tas wil doen, dan zal dit allicht wat druk van mijn schouders afhalen. Gelukkig geeft dit verlichting.
Het is fijn als je de rust in jezelf hebt om toe te geven aan je pijn en angst.
Om vervolgens de vraag aan jezelf te stelen oké en hoe lossen we dit op.
Ik voel mij echt heel sterk en het is fijn dit moment te delen met iemand die zo dicht bij mij staat.
Ik hou van je lief.
Zo we kunnen weer..

Na een aantal uren van lopen krijgt ook Patrick zijn rug te lijden onder het gewicht van de rugzak.

“Pokkeding”.. Patrick probeert tussen de stops zoveel mogelijk door te lopen om zo niet teveel stil te hoeven staan bij de pijn in zijn rug..
Ondertussen probeer ik mijn water te lozen bij een stel geitjes..
Dais loop nou eens door.”
PFFF.. Verontwaardigd roep ik, “ik ben een vrouw van 40 ik mag best de geitjes water geven.”
Maar ach daar ging het natuurlijk helemaal niet om..
Het word nu snel donker we hebben breeklichtjes voor aan onze tas gekregen en onze hoofdlampjes gaan op.
Wat heerlijk die rust en die stilte in de nacht. Het enigste wat je af en toe hoort is de wind.
05.00 Patrick en ik zijn dronken van de slaap..
We lopen stevig door of lijkt dat nu maar zo..??
Eindelijk de laatste stop in zicht. Rugzak af even liggen.. Ohhhh wat heerlijk.!
We eten en drinken wat en voelen ons weer mens. Kom op die laatste 10 km.

Serieus wat een mind fuck.!

Heuvel op.. Zou daar ons basis kamp zijn.?? NEE..!!
Berg op zou na deze berg het kamp zijn..? JA..!! Alleen nog wel 4km lopen..
GGRRRR.. Kom op schat.. We moeten door we zijn er bijna en dan kunnen we heel de dag rusten.
De laatste lootjes van deze 22.54 uur durende loop.
We hebben het gedaan samen..

We hebben het gehaald nu herstelen ondertussen 6 blaren dus even langs de medic tent.
Morgen 42 km..
Maar die medaille gaan we halen.
Ik hou van je kanjer..!!
In de avond krijgen we een koude cola van de organisatie of er een engeltje op je tong piest..

Dag 6 42,2 km
Zo heerlijke dag rust gehad, redelijk geslapen dus vandaag knallen.
In de ochtend voor de start word er een nummer van ZZ-Top gedraaid omdat Patrick Bauwer de grond legger van de MDS de man die ons iedere dag toe spreekt, de baard van Patrick prachtig vind en dit nummer speciaal voor hem wil draaien. Super cool..!!

Patrick en ik lopen lekker het zelfde tempo de kilometers vliegen voorbij.
Veel genieten onderweg foto’s maken en wat filmen heerlijk er hangt een hele ontspannen sfeer.
Onderweg komen we twee mannen tegen uit de USA .
Mag ik jullie vragen wie zijn idee was het om de MDS te gaan lopen..
Uhhh.. dat was mijn idee.
Ik bedenk altijd de gekke dingen en dan is mijn man zo lief om mee te gaan.
Ik ben moeder van drie kinderen ik weet dat ik sterk ben.
Mijn man en ik willen graag samen meer van de wereld zien op een sportieve manier en tegelijkertijd onze kinderen laten zien dat als je echt iets graag wil alles mogelijk is..
Onze dochter van 8 fietste naast mij toen ik aan het hardlopen was met extra gewicht het regende en haar blonde haren plakte aan haar gezicht.
Sorry zei ik tegen haar ik kan niet sneller.
Ach mam dat geeft niet ik ben niet van suiker.
We hebben een zoon van 12 hij is lichamelijk erg sterk en kan wandelen en hardlopen als de beste, wij zijn er van overtuigd dat hij net zo sterk is als zijn ouders en ooit ook op een sportieve manier de wereld zal ontdekken.
We hebben een zoon van 17 die op dit moment voor zijn broertje en zus zorgt.
Ze zijn zelfstandig en met zijn drieën een sterk team.
Wij zijn enorme trotse ouders..
“Mevrouw ik schrijf een artikel voor de krant mag ik uw verhaal gebruiken met als kop
I'm a mom and I'm strong“

De Finish is in zicht..

Nog heel even door stappen.. We pakken elkaars hand en als we samen onze voet over de finish zetten roepen we uit volle borst YES WE CAN..!!
We hebben het gehaald Patrick Bauwer hangt onze medaille om onze nek en krijgen daarbij drie zoenen en een dikke knuffel..
We hebben het geflikt en we hebben van alles enorm genoten van de uitgestrekte vlaktes van de kleuren de rotsen de duinen en de stilte maar vooral van elkaar..
Ik had deze ervaring met niemand anders willen delen en durf iedere storm, duin of rots waar ook ter wereld met mijn aller liefste man aan..